Pałac w Sztynorcie

 
XVII-wieczny pałac w Sztynorcie był główną siedzibą rodu Lehndorffów. Częstym gościem był tam biskup Ignacy Krasicki, który miał ponoć powiedzieć hrabiemu Heinrichowi Lehndorffowi, że "Kto ma Sztynort, ten posiada Mazury.

 
Zachowana do dnia dzisiejszego rezydencja rodowa Lehndorffów powstawała wieloetapowo. Pierwszy pałac usytuowany w innym miejscu uległ zniszczeniu w XVI wieku. Drugą budowlę wzniesiono w latach 1554-1572, jej ślady pozostały w dolnych partiach głównego korpusu budowli (plan prostokąta zbliżonego do kwadratu, podział na trzy trakty, piwnice sklepione krzyżowo i kolebkowo).

  
Od północy pałac otaczał rozległy park, z wytyczonymi regularnie alejami dębowymi i bogatymi paterami kwiatowymi. Do dzisiaj w parku zachowały się dęby, które są pomnikami przyrody. Największy z nich ma obwód ponad 5 metrów i liczy sobie niemal 350 lat. W parku był również ogrodowy pawilon klasycystyczny z przełomu XVII i XIX wieku, renesansowe rzeźby i neogotycka kaplica. Na polanie parkowej wykonano zegar słoneczny.

 
Podczas działań wojennych w 1945 roku Sztynort nie uległ zniszczeniu, do początku roku 1947 była tu kwatera wojsk sowieckich, punkt zborny zwożonego z bliższych i dalszych okolic mienia, przeznaczonego do wywiezienia na wschód. Ostatni właściciel z rodu Lendorffów został stracony, po tym, jak wziął udział w nieudanym zamachu na Hitlera. Niszczejący po wojnie pałac, został niedawno darowany polsko-niemieckiej fundacji, co budzi nadzieję na odbudowę i powrót do jego świetności.